Hayat sanki bir tiyatronun kapkara perdesi perdeyi açar.Oyunu sen yazar başrolünde sen oynarsın.
Hayat çocukluğunda bir masal gibi başlar yaşlandığında ise roman olur.
O romanın da oyuncusu sen olursun.
Derler ya ağaçtan düşen yaprak rüzgarın oyuncağı olurmuş.
hayatla mücadeleden tuttuğun daldan düşene kadardır.
sonrası rüzgar nereye sen oraya savrulursun.
Bazen acılarda fırtınalarda sığınacak liman ararız zor günümüzde de
ailemiz olur yanımızda veya dostlarımız.
Mutluluksa vardığımız bir durak değil.seyahat biçimidir.
Mutluluğunda hayat güzel gelir insana.
İyi ki yapmışım dediğim şeylerde var.
Aynı zamanda keşkelerim de yapmasaydım dediğin.
Unutmayı istediğin kişiler ve insanlarda bazı zamanlarda.
Hayat bazen anlamsız gelir insana..
Her şey istedin gibi gitmez.hep yarın dersin hayal edersin, o yarınlar gelmez hiç..
Umut edersin, direnirsin hayata karşı
Sonra bir gün her şeye eyvallah der.perdeleri kapatırsın.tıpkı bir tiyatro sahnesinde
alkışı olmayan tek kişilik oyun gibi
Yazan Seyhan Dural
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder