Ne olup bittiğini anlamadan,yaşayamadan.kimisi babasını kimisi annesini kaybeder.
Onlar savaşın çocukları.Doğduklarında tanışırlar açlıkla ,susuzlukla,
yiyeceklerin resimlerine bakar kara gözleri.
Onlar savaşın çocukları. Adını bilmeden gökten yağar, bombalar üstlerine
Barut kokularının içinde kaçarcasına.
Sımsıcak bedenleri soğuk taşlarda, hare be olmuş evlerin tozlarında.
Çırpınır durur ufak bedenleri.onlar savaşın çocukları.
Misketleri kovanlardan, saklambaçları siperlerden.
İlk bakışmaları camlardan hiç bilmezler yeşil ormanları,baharlarda.
Açan bin bir renkleri çiçekleri. onlar savaşın çocukları
Birbirine seslenirler yarınlar dolu isimleriyle.
Barış,umut,güneş,oysa hiç tanımazlar.griden başka renk,siyahtan başka isim
Gökyüzünü paylaşırlar.ırak da suriye de savaş olan her yerde.
bir avuç toprağı petrolü paylaşamayanların inadına
biz savaşın çocuklarıyız, gülmeyen yüzlerimiz,
damlayan göz yaşlarımız,yazan Seyhan dural 9*12*2015
