Yaşıyamadığımız hayat

Hayat diyoruz, yaşamaya devam ediyoruz.
Onca dünyada savaşlar, acılar, gözyaşları, varken.masum çocuklar öldürülürken..
 Savaşta kadınlar köle gibi zincirlenip satılırken.
Bir hiç uğruna kadınlar öldürülürken öldürenler cezasız kalıyorsa.sadece seyredenler varsa.

 Bazen soruyor insan kendine bu hayat mı diye.

İnsanlar yerlerinden yurtlarından sürülürken yeni dünya düzenimi bu diye soruyor insan..
Aslında insanlığın umutlarını hayallerini yok ediyorlar.
İnsanlığı yok ediyorlar doğayı katlediyorlar  ormanları yok edip nefes almamızı geleceğimizi yok ediyorlar
Sevgiyi, şefkati ,merhameti yok ediyorlar.
Acıları hüzünleri üfleye üfleye bir şey yokmuş gibi yolumuza devam ediyoruz.

En çok da kendimizi kandırıyoruz.çok şey var aslında.
 Üflemeyi bırakıp belki insanlık olarak susmamayı öğreniriz.
 Bir gün bu dünyanın sadece güçlülerin olmadığını fakirinde yoksulun da kimsesizin de olduğu öğretiriz belkide
Hayat sen nasıl bir hayatsın ki senin içinde yuvarlanıp gidiyoruz

Durup durup kendimize sorular soruyoruz..Cevabını bilsek de bilmemezlikten geliyoruz.
 Sen nasıl bir hayatsın ki var mı bize oynayacağın yeni oyunlar var mı.
 Bize göstereceğin başka bir yolun yok mu dikenleri yamaçları  olmayan bir yol
 İçinde gül bahçesi olan çocukların koşup oynadığı gül bahçesi yok mu.içinde sevginin şefkatin olduğu.bir dünya Seyhan dural 5*12*2015